czwartek, 31 stycznia 2019

TOZ-500

Ostatnio odważyłem się ruszyć temat radzieckich obiektywów lustrzanych, potrzebowałem do tego przeszukać rosyjskie źródła. Przy okazji przyjrzałem się całemu morzu innych informacji. Między nimi natknąłem się na specyficzny i ponadczasowy projekt, który niestety nie wszedł do seryjnej produkcji. Fotografując obiektywem lustrzanym, zawsze chciałoby się trochę jaśniej. Zresztą jest to odwieczny problem fotografów; pamiętam, jak podczas plenerów klubu fotograficznego we Wrocławiu sporo osób narzekało, że jest za ciemno, albo że obiektyw mają za ciemny. Pamiętam, że nawet kolega podszedł do mnie jednego razu z pytaniem, czy może spojrzeć przez wizjer mojego aparatu, po czym krzyknął: "O kur..., ale masz ciemny obiektyw!" Oczywiście nie zdjął dekielka, celowo. Taki żarcik. Oczywiście radziliśmy sobie jakoś w warunkach, jakie były i ze sprzętem jaki mieliśmy. Poniżej przedstawiam moje tłumaczenie tekstu ze strony https://www.zenitcamera.com - tych, którzy znają choć trochę rosyjski, zapraszam również tam.

Prototypowy TOZ-500

TOZ-500 (ros. ТОЗ-500)

Jasny długoogniskowy lustrzano-soczewkowy asferyczny obiektyw z powłokami antyodblaskowymi.
Nazwa TOZ jest skrótem od Tele-Obiektyw Lustrzany (ros. Теле-Объектив Зеркальный). Nieoficjalnie jest jeszcze drugi sposób rozwinięcia skrótu: Turygina Obiektyw Lustrzany (ros. Турыгина Объектив Зеркальный) od nazwiska rosyjskiego optyka Iwana Turygina (ros. Иван Афанасьевич Турыгин).







W latach 1956-1957 na wydziale Teorii Optycznych Przyborów na Moskiewskim Państwowym Uniwersytecie Technicznym im. N.E. Baumana wraz z personelem Centralnego Biura Konstruktorskiego (ros. ЦКБ) Krasnogorskiej Fabryki Mechanicznej (КМЗ) pod kierunkiem profesora Iwana Afanasewicza Turygina prowadzono prace badawcze nad zastosowaniem powierzchni asferycznych w urządzeniach optycznych z niewielkimi odchyleniami (do 50 μm) od podstawowych powierzchni sferycznych lub płaskich. W teorii potwierdzono skuteczność stosowania takich powierzchni, opracowano metody analizy i syntezy układów optycznych o powierzchniach asferycznych, a także zasady wyboru podstawowego schematu optycznego. Praktycznym wynikiem tej pracy naukowej było obliczenie dwóch obiektywów fotograficznych z lustrzanym obiektywem (TOZ-500 i TOZ-1000), zbudowanych według schematów Cassegraina i Ritcheya-Chrétiena. Głównymi zwierciadłami tych obiektywów były wklęsłe paraboloidy lub hiperboloidy, podczas gdy wtórne lustra były wypukłymi hiperboloidami wykonane motodą asferyzacji próżniowej. Odchylenia powierzchni asferycznych od najbliższej sfery nie przekraczały 15 mikronów.
Prototypy tych lustrzanych obiektywów zostały wyprodukowane na początku lat 60. XX wieku w Krasnogorskiej Fabryce (КМЗ). Testy fotograficzne obiektywów wykazały, że mają wysoką jakość obrazu: rozdzielczość na środku wynosi 35-40 linii / mm i 20-25 linii / mm na krawędzi.

Obrotnica z filtrami


Dane techniczne:

Ogniskowa obiektywu: 500 мм
Jasność: 1:3,5
Kąt pola widzenia: 5°
Wielkość kadru: 24×36 мм
Odległość robocza obiektywu: 45,2 мм
Diafragma: stała
Mocowanie obiektywu: M39×1
Filtry optyczne: wbudowana obrotnica, 4 sztuki filtrów
Rozdzielczość optyczna (środek/krawędź): typowo 40/25 linii/mm
Masa: około 8 kg
Rok opracowania: koniec lat 50. XX w.
Projektowany we współpracy: МВТУ, КМЗ, И. А. Турыгин
Produkcja: optyczno-eksperymentalna
Lata produkcji: początek lat 60. XX w.

TOZ-K-1000

W muzeum Krasnogorskich Zakładów znajduje się obiektyw TOZ-K-1000. Wydawałoby się, że powinien on być analogicznie do TOZ-500 superjasny, czyli przy tej ogniskowej mieć otwór względny 1:5,6 lub chociaż 1:8. Miałby wtedy rozmiary wiadra. Niestety jasność tego obiektywu to 1:10 i nie wiem czym tak naprawdę różni się od np. MTO-1000. Nieoficjalnie dowiedziałem się, że prawdopodobnie była to praca dyplomowa, której zadaniem było opracowanie obiektywu przy wykorzystaniu metody asferyzacji próżniowej. Natomiast nazwanie TOZ-K-1000 bardzo jasnym (ros. светосильный) w muzeum można wytłumaczyć tym, że na jubileusz 75-lecia powstania zakładu w Krasnogorsku, przenoszono muzeum i zwiększano wielkość ekspozycji w pośpiechu. Podobno więcej jest takich błędów w opisach. Miejmy nadzieję, że błędy zostaną szybko usunięte.

Zdjęcie z muzeum KMZ, niestety w szklanej gablocie

Bibliografia

Fotografie obiektywu TOZ-500 pochodzą ze strony Georgija Abramowa http://www.photohistory.ru
Fotografię obiektywu TOZ-K-1000 w muzeum KMZ otrzymałem od webmastera https://www.zenitcamera.com

sobota, 19 stycznia 2019

Radzieckie i rosyjskie teleobiektywy zwierciadlane MTO, ZM i Rubinar

Nieocenione w astrofotografii, fotografii przyrodniczej płochliwych zwierząt, lekkie w porównaniu z ogniskową obiektywu. Tak można opisać wszystkie z obiektywów lustrzanych. Rosyjskie a wcześniej radzieckie obiektywy mają swój początek w projekcie układu optycznego estońskiego optyka Bernharda Schmidta. Chodzi o układ teleskopu z 1930 roku. W 1941 roku rosyjski optyk Dymitr Maksutow odkrył, że aberrację sferyczną lustra sferycznego może kompensować przez menisk o większej krzywiźnie. Po odnalezieniu właściwej odległości między meniskiem a lustrem Maksutowowi udało się pozbyć aberracji komatycznej i astygmatyzmu. Krzywiznę pola, podobnie jak w komorze Schmidta, można wyeliminować, instalując soczewkę płasko-wypukłą, tak zwana soczewkę Piazzi-Smitha, w pobliżu płaszczyzny ogniskowej.
Brzmi dość skomplikowanie. Poniżej schemat optyczny układu optycznego Maksutowa.
źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Maksutov-Teleskop.svg?uselang=ru

Maksutowa Tele-Obiektyw

Podczas wielkiej ojczyźnianej wojny D. D. Maksutow opracował kompaktowe teleobiektywy do zdjęć lądowych odległych obiektów na terytorium wroga. W okresie powojennym, na ich podstawie, powstały obiektywy rodziny MTO o ogniskowych 350, 500 i 1000 mm dla fotografii amatorskiej i profesjonalnej. Poza MTO-350 (350 mm, f5,6) zaprojektowanym w 1953 roku, nie ma dostępnych danych, kiedy dokładnie zostały zaprojektowane MTO-500 (500 mm, f8) i MTO-1000 (1000 mm, f10). Być może są to projekty wspomnianych wojskowych obiektywów szpiegowskich.
Prace nad projektem obiektywów prowadził Państwowy Instytut Optyczny (ГОИ - Государственный Оптический Институт), następnie produkcją, poza wspomnianą instytucją, zajmowała się Fabryka Mechaniczna w Krasnogorsku (КМЗ - Красногорский Механический Завод) i Litkarińska Fabryka Szkłą Optycznego (ЛЗОС - Лыткаринский Завод Оптического Стекла). Nazwę MTO można rozszyfrować na dwa sposoby: Maksutowa Teleobiektyw (Максутова Теле-Объектив) lub Meniskowy Teleobiektyw (Менисковый Теле-Объектив).

Zegar na Wrocławskim ratuszu
obiektyw MTO-1000

Zwierciadlany Maksutowa

Drugim pokoleniem obiektywów lustrzanych był ZM.
Nazwę ZM można rozszyfrować na dwa sposoby: Zwierciadlany Maksutowa (Зеркальный Максутова) lub Zwierciadlano-meniskowy (Зеркально-Менисковый) obiektyw. Pierwszym prototypem był ZM-1 zaprojektowany w 1958 roku, eksperymentalnie wprowadzony do produkcji w 1960 roku jednak, podobnie jak późniejszy małoobrazkowy ZM-3, nie doczekał się seryjnej produkcji. Średnioformatowy ZM-3 był produkowany w latach 1969-1986 przez Arsenal (Казённое предприятие специального приборостроения "Арсенал") - fabrykę z Kijowa znaną z produkcji średnioformatowych aparatów Kiev 88 zwanych u nas żartobliwie "haselbladionok" przez ich analogiczną do aparatów Hasselblad budowę. Pierwszym małoobrazkowym obiektywem ZM był ZM-4A wyprodukowany w 1975 roku przez litkarińską fabrykę optycznego szkła (ЛЗОС - Лыткаринский Завод Оптического Стекла), jak podaje rosyjska Wikipedia. Wedle tego samego rosyjskojęzycznego artykułu na Wikipedii w tym samym roku pojawił się ZM-5A. I wszystko byłoby wiarygodne, gdyby nie fakt, że posiadam w swojej kolekcji ZM-5A (500 mm, f8) bez powłok antyrefleksyjnych z 1973 roku. Póki co nie dotarłem do wiarygodnych danych, które z całą pewnością mogły stanowić o tym, jak było na prawdę. Nawiązałem nawet kontakt z Rosjaninem, który pisze o historii produkcji sprzętów fotograficznych w Rosji, a wcześniej w Związku Radzieckim, jednak niczego wiecej się nie dowiedziałem; wysłałem Georgijowi zdjęcia mojego obiektywu. Później wyprodukowano jeszcze dwa modele ZM-6A (ЗМ-6А - 500 mm f6,3) w wersji bez powłok, a później z powłokami antyrefleksyjnymi oraz MC ZM-7 (ЗМ-7 - 300mm, f5,6), a także średnioformatowy ZM-6B (ЗМ-6Б - 500 mm, f8) produkowany znowu przez Arsenal, jednak w Polsce są to okazy bardzo rzadkie.


Herb Wrocławia na ratuszu
obiektyw MTO-1000


Rubinar

Jest jeszcze kolejne wcielenie rosyjskich obiektywów zwierciadlanych - Rubinar. Ta seria jest najbardziej dopracowana optycznie i produkowana do teraz. W chwili obecnej w sklepie internetowym LZOS-u można kupić obiektyw МС РУБИНАР - 10/1000 "Макро" za 58800 rubli co przy kursie 0,061 oznacza około 3586,60 zł, czyli niewiele jak za obiektyw, który może służyć jako teleskop w systemie Maksutowa-Cassegraina, przy czym jego waga jest zadziwiająco niska - nie więcej jak 2,3 kg.
Do niedawna było więcej Rubinarów, ale teraz nie znalazłem ich na stronie producenta. Z pewnością można jednak znaleźć na rynku wtórnym te obiektywy:
МС РУБИНАР - 4,5/300 "Макро"
МС РУБИНАР - 8/500 "Макро"
МС РУБИНАР - 5,6/500 "Макро"
МС РУБИНАР - 10/1000 "Макро"
Z pewnością warto przynajmniej jeden z takich obiektywów posiadać. Sam mam wspomniany zabytkowy już ZM-5A, ale używałem również MTO-1000. Tym drugim fotografowałem elementy architektoniczne, dzikie zwierzęta, odległe obiekty i księżyc (do tego potrzeba zawieszenia paralaktycznego i aparat z wstępnym podnoszeniem lustra). Ważną cechą tych obiektywów jest to, że można je przypiąć przez adapter bez soczewki do Nikona i będą ostrzyć na nieskończoność. Osobiście chętniej używam obiektywu 500 mm, f8, który i tak jest wystarczająco ciemny, żeby utrudnić wyostrzenie obrazu, jednak w dobrych warunkach pogodowych stosunkowo łatwo można zrobić ciekawe ujęcie.

W tle charakterystyczne pierścionki bokeh
obiektyw ZM-5A


Bibliografia: